Λίγα λόγια για το σχολείο μας

Το πρώτο σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Καισαριανής ήταν το Γυμνάσιο Καισαριανής, που άρχισε να λειτουργεί από το 1965 και στεγαζόταν σε κτήριο στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το ΕΠΑΛ Καισαριανής. Σ΄ αυτό το σχολείο, του οποίου συνέχεια αποτελεί το 1ο ΓΕΛ Καισαριανής, κληροδότησε όλη την περιουσία του ένας απλός πολίτης, ο Ιωάννης Κοντός, στα 1971. Αξίζει να παρατεθεί το κείμενο της διαθήκης του ευεργέτη του σχολείου μας:

«Ὡς θνητός ἔχων ὑπ’ ὄψει τόν θάνατον διαθέτω τήν μετά θάνατον περιουσίαν μου ὡς ἑξῆς: Τήν ἐπί τῆς ὁδοῦ Ξυπέτης 3 εἰς Δῆμον Καισαριανῆς οἰκίαν μου, είς τὀ Ὑπουργεῖον Παιδείας, ὅπως τήν χρησιμοποιήσει ὡς Γυμνάσιον Καισαριανῆς. Καθ’ ὅσον τό ένοικιασθέν εὑρισκόμενον ὄπισθεν τῆς οικίας μου εἶναι τελείως ἀκατάλληλον πρός τον σκοπόν αὐτόν. Ἐπίσης θα παραλάβη τό ἴδιον Ὑπουργεῖον 251 χρυσάς λίρας Ἀγγλίας. Αὐτή εἶναι ἡ τελευταία θέλησή μου καί συνετάχθη παρ' ἐμοῦ ἔχοντος σώας τάς φρένας καί ὑγιᾶ τόν νοῦν».

Το 2007 το σχολείο μας πήρε την επωνυμία «Μάριος Χάκκας» ως έμπρακτη αναγνώριση της προσφοράς του ποιητή και πεζογράφου της μεταπολεμικής Ελλάδας Μάριου Χάκκα στα γράμματα και τον πολιτισμό. Ο Μάριος Χάκκας (1931- 1972) μεγάλωσε στην Καισαριανή, ασχολήθηκε με τα κοινά και ανέπτυξε έντονη κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα. Με το βιωματικό του και πάντοτε επίκαιρο λόγο του – απευθυνόμενος σ’ αυτούς που μπορούν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται για έναν κόσμο καλύτερο - αναζητά διεξόδους απ’ τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, τονίζοντας τη στάση του υπεύθυνου και συνειδητοποιημένου πολίτη.

Το σχολείο μας στεγάζεται δίπλα στο χώρο του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής. Γράφει ο Χάκκας:

«Λένε πως το αίμα που έτρεχε απ’ τ’ αυτοκίνητο σκεπάζονταν από το χέρι κάποιου πατριώτη με γαρίφαλα. Μετά από χρόνια θα βγούνε θρύλοι πως στην άσφαλτο φυτρώσανε λουλούδια, αυτά τα ίδια που κάποτε ίσως αποθέσανε πάνω στις σκοτεινές κηλίδες. Κι ακόμα ίσως ειπωθεί από γριές στα εγγόνια τους, σαν παραμύθι, πως κάποιες βραδιές του Μάη φάνταζε ο δρόμος ένα λιβάδι παπαρούνες.

Μυθοπλασίες και υπέρβαση. Η αλήθεια είναι πως το αίμα έμενε τόπους τόπους να ξεραίνεται, ώσπου το ξέπλενε η βροχή, κι αυτό στην άσφαλτο, γιατί πιο μέσα απ' τη μεγάλη πύλη το ρουφούσε ο χωματόδρομος, γινόταν ένα με τη σκόνη χωρίς ν’ αφήσει πίσω του σημάδια.

Και σήμερα δεν υπάρχει κάτι που να θυμίζει αυτές τις εκτελέσεις. […].Κι όμως από τα γεγονότα εκείνα υπάρχουνε σημάδια μυστικά που δεν παραποιούνται, ξεφεύγουνε από την έμμονη προσπάθεια μερικών να θάψουνε και να καταχωνιάσουνε τα πάντα, κρυφά σημάδια που το έμπειρο μάτι ανακαλύπτει: Είναι τα πουλιά που φεύγουν έντρομα απ' το δασάκι, πετάγονται κοπαδιαστά σα να ξαφνιάζονται από κάποιες μυστικές ριπές. Είναι τα κυπαρίσσια που δεν κρατάνε τον καρπό τους, μεταπηδάει το αίμα από τις ρίζες στους βλαστούς και πέφτουν κυπαρισσόμηλα. Είναι το υπόγειο αίμα».